Wierszem...
moja żałoba
Jednak w pustce tej odnajduję
Odczuwam pustkę.
spokój i boską radość.
Wstrzymuję oddech
tak jakbym chciała ten ziemski czas zatrzymać,
wydech,
żyje dalej.
Promienie słońca
wpadają przez okno mojej pracowni,
ciepło dotyka wszystkich komórek materii,które tworzą moje ciało w iluzji tego świata
Dusza je ożywia,
kiedy pragnie z niej odejść
ciało upada
i za chwilę
nie pozostaje z niego nic,
tylko rys na fotografii
wsadzonej w notatnik wspomnień.
Violetta Larysz-Wołek
16.06.2014